Op vrijdagmiddag gingen mijn broertje en ik altijd pannenkoeken eten bij opa en oma. Wat onze ouders dan deden was voor ons een mysterie, maar om een uur of vier stond opa op de stoep om ons in zijn oude, leverkleurige Mercedes op te halen en mee te nemen en pannenkoeken voor ons te bakken. Opa was geweldig. Hij deed altijd alles, was altijd bezig, speelde met ons, bakte heerlijke pannenkoeken, zorgde voor ons als we bij opa en oma logeerden. Hij nam ons mee boodschappen doen, op zaterdagochtend naar de markt in Rotterdam, waar we dan altijd een zak drop kregen.
Oma kon je daarentegen altijd op dezelfde plek vinden: in een hoekje op de bank, met een handwerkje van het een of ander. Van mijn oma kan ik me weinig herinneren, behalve dan dat: het eeuwige handwerken. Een paar maanden geleden snorkelde mijn moeder een me-ga-tafelkleed op, gehaakt door mijn oma. Ik was meer dan door het dolle heen en het kleed prijkt inmiddels op mijn bank, ondanks het gevaar op een klimmende klauterende jongen met ADHD en twee terrorristische apen, vermomd als katten.
Oma's tafelkleed zette me wel aan het denken. Want als mijn oma in haar zeventig jaar op deez’ aardkloot niets anders deed dan handwerken, waar waren al haar andere handwerkjes dan gebleven? Oké, we hadden dat tafelkleed, maar waar was de rest? Al die andere kleden, kleedjes, snuisterijtjes en freubeltjes? Het antwoord is even treurig als dramatisch: Weg. Foetsie. Verdwenen, verschwunden. LOST. Al dat werk, waar mijn oma uren, dagen, maanden, jaren van haar leven in heeft gestoken. Al dat werk dat haar leven zo mooi maakte… wat een treurnis.
Enne…
Wat gebeurt er straks met al mijn handwerkjes? Gaan die ook de prullie in?
Poeh, je zou er haast depressief van worden, maar dat doen we natuurlijk niet. Spelen met draadjes en kleurtjes en patronen, daar gaat het om. Wat er later mee gebeurt zal ons een worst zijn, toch?
Een troostrijke gedachte is wel dat ik gemiddeld aan zo’n drie projecten per dag begin en nooit iets afmaak, dus ik zorg er zelf wel voor dat er straks niets te bewaren valt :o)
Een troostrijke gedachte is wel dat ik gemiddeld aan zo’n drie projecten per dag begin en nooit iets afmaak, dus ik zorg er zelf wel voor dat er straks niets te bewaren valt :o)
