Brrrr

‘t Is koud, ’t is koud, ’t is koud, ’t is koud… Kan me niet schelen wat de thermostaat in de woonkamer zegt... ’t is koud, ’t is koud, ’t is koud, ’t is koud…

Maar mens, waarom ga je dan niet buiten zitten, als er dít op je thermostaat staat?!

Dat denken jullie. Toch?

Nou, ik kan niet naar buiten. Of liever, mijn zoon kan niet naar buiten. Mág niet naar buiten. Jullie kennen het fenomeen “kinderlokker”? Nee, schrik niet, geen nood, er schuilt hier geen kinderlokker in het struweel. 

Maar mijn zoon… ik vind het moeilijk om dit in het openbaar te delen, maar ik doe het toch… 

Mijn zoon is een oude-van-dagenlokker. Zodra de deur opengaat, is hij weg, en komt hij geheid vijf minuten later met een ongemakkelijk kijkende pensionado aan de hand thuis. En hij zoekt ook altijd de oude mensen uit die niet van kinderen houden.

En daarom blijft de deur dus dicht.

En blijf ik beweren, ondanks overweldigend bewijs van het tegendeel, dat het koud is. Berenkoud. Zó koud, dat ik een omslagdoek moet breien. Want voor je het weet is het herfst en is het nóg kouder.

Dit is Josephine, in de maak met Rowan Fine Tweed “Murker” en een creme-blauw-bruin-groen mengseltje Noro Taiyo Sock.

Veel liefs en warmte gewenst,

Tante An.

't Atelier van Tante An

Het moest er nu maar eens van komen: ’t Atelier van Tante An LIVE. Voor iedereen te aanschouwen en te lezen.

Ik ben Annemarie.

An voor intimi.

Mama An voor Pelle.

Tante An voor Eline. En voor jullie.

Waarom “’t Atelier van Tante An’ als ik ook ‘gewoon’ An en vooral hartstochtelijk ‘mama’ An ben? Nou, dat komt eigenlijk door Tante Til. Jullie weet wel, de Tante van Neef Herbert. Met haar kloddertjes roze hier en daar. Zodra in De Familie Knots de aandacht werd gericht op deze Tante, klonk altijd een onheilspellende stem: “…ondertussen… in het atelier van Tante Til…” en dan meestal kreeg je een beeld te zien van ofwel Tante Til in haar soepjurk met een bonbonnetje in haar hand en/of mond, ofwel van Onkel Ix, die met zijn vergrootglas liep te speuren naar tekenen van kwaaie plannen. Nou ja, toen mijn beste vriendin vorig jaar voorstelde om van mijn volgepakte en bezakte schuurtje een Atelier te maken, omdat een Atelier binnenshuis nog niet eens in mijn meest optimistische bui realiseerbaar is. moest ik denken aan dat zinnetje “…ondertussen… in het atelier van Tante Til An…” Vandaar, dus. Dat atelier zelf is trouwens nog steeds een toekomstdroom. Schuurtje staat te vol…

Wat doet Tante An, zoal? Behalve mijmeren over de tijd toen televisie nog wél leuk was? Nou, Tante An haakt met name. Dekens, vooral.

En af en toe een omslagdoek. Of een beestje om te knuffelen.

En daar schrijf ik dan meteen een verhaaltje bij, want iedereen heeft een verhaal, hoe klein ook. Ik klus wat bij (vooral in de vorm van het maken van winkelmodellen) in De Wolboetiek, de plaatselijke wolwinkel in Etten-Leur (en meteen de leukste wolwinkel van het land!), en ik vertaal de patronen – de prachtige patronen – van Wieke van Keulen, in het Engels. En daar maak ik dan weer winkelmodelletjes van :o)

Mama An heeft het vooral druk met het zorgen voor haar Pelle. Over twee weken wordt ie alweer negen, maar dat zou je niet zeggen. Pelle lijdt aan het Pelle-syndroom – zoals men mij op school, met de handen in het haar, meedeelde. Eigenlijk is het het syndroom van Coffin-Siris, maar aangezien dat niemand iets zegt, houden we het op het Pelle-syndroom. 

Hoe vaak ik langskom om te updaten, weet ik niet. Het is zomaar mogelijk dat de laptobber smelt in dit afgrijslijke weer. En als de laptop niet, dan ik wel. Ik ga nog even genieten van mijn Pelle-vrije dag, onder het genot van een kop thee en een handwerkje.

Veel liefs,

Tante An.