Van Pac-man naar Catherine Wheel

Allereerst even heel gauw en heel trots mijn laatste afgemaakte project laten zien:

Ik vind ‘m leuk. Naar dit patroon. Gehaakt met Noro Aya (kleur 13, als ik me goed herinner), met een rand van Rowan Felted Tweed, kleur Duck Egg. De rand komt uit het geweldige Around the Corner Crochet Borders (nummer 93). Deze omslagdoek was in een week klaar, want lekker materiaal en makkelijk patroon, en ik heb een jurk waar hij precies bij past. Oh ja, en wol en mijn huid gaan even niet zo lekker samen, dus ik wilde per se iets wat minder wollig was. Gelukt.

En dan nu weer snel terug naar HET dekentje. Deel 4 heeft ons allen in de winkel heel wat hoofdbrekens bezorgd, want we vonden de Catherine Wheels geen van allen mooi. En waarom niet? Omdat het niet zozeer Catherine Wheels zijn als wel Pac-man wheels. Hier, kijk maar:

We hadden al vastgesteld dat ík een zeurpiet en een pietepeut ben, maar wij in de winkel, en verschillende klanten, zijn dat blijkbaar ook. Dinsdag hebben we zitten brainstormen over een mogelijk oplossing om Pac-man zijn mondje te laten sluiten. Na het uitproberen van diverse verschillende Catherine Wheel patronen (die uiteindelijk toch allemaal Pac-man patronen bleken), en veel gehannes en uitgeprobeer, heb ik iets verzonnen.

Het Wheel uitgevonden, zeg maar.

Of niet. Misschien heeft iemand anders zoiets al lang ergens beschreven, maar dan weet ik daar in ieder geval niets van. Mocht je, net als wij, in het duister tasten over de raadselen van het Catherine Wheel, dan volgt hier een beschrijving en een foto van wat ik heb gedaan.

Ten eerste heb ik een naald genomen die anderhalve maat groter is dan de naald die ik voor de rest gebruik. Deze Rowan Felted Tweed Aran variant haak ik met 5,5 – voor de Pac-man Catherine Wheel gebruik ik 7. In toer 2 en 4 van het Catherine Wheel patroon (toer 9 en 11 van de deken) doe je het volgende: na een cluster van 4 (begincluster)of 7 (in de rest van de toer), haak je 3 lossen, en vervolgens haak je een halve vaste in de steek waar je zojuist het zevende onaffe stokje hebt gehaakt:

Daarna ga je verder met het patroon, dus een vaste in de volgende steek, 3 lossen, een cluster van 7 stokjes, 3 lossen, een halve vaste in de 7^e steek van het cluster, een vaste in de volgende steek, enzovoort.

Zo sluit je het rondje en wordt je Pac-man zowaar een heus Wheel.

Ik heb een Pelle-vrij weekend, dus ik ga heerlijk genieten van mijn dekentjes, mijn spinnewiel, familiebezoek en van het bos in dit prachtig mooie weer. 't Atelier staat midden in het bos, en om even een indruk te geven van de locatie: dit is de plek waar ik 's ochtends en 's middags Pelle van de taxibus haal:

Kan slechter, toch?

Veel liefs,

Tante An.

Dekentje x 5

Zucht… Ook ik ben ten prooi gevallen aan het Crochet-Alongvirus. Ik wilde niet. Echt niet. De hele wereld doet het. Echt de he-le wereld. Dus wilde ik niet.

Weten jullie nog, jaren geleden, toen nog niet alle Harry Potter boeken uit waren en er in de boekhandel echt alléén nog maar werd gevraagd om Harry P. uit H.? (En ik kan het weten, want ik was die juf achter de infobalie). Ook toen dacht ik: ik doe niet mee. Iedereen leest Harry Potter. Ik niet. Ik ben anders. Ik ga niet met de meute mee. Ik lees geen J.K. Rowling, geen Carry Slee, geen Gelukkige Huisvrouw . Nee.

Maar net zoals het ging met Harry Potter (want er bleek een reden te zijn dat Harry Potter zo’n rage was, namelijk het feit dat die boeken ge-wel-dig zijn. Tegenwoordig zit ik altijd wel met mijn snufferd in één van de zeven delen. Is het laatste uit, dan begin ik weer in het eerste. Ziek. Ik weet het), zo ging het ook met het dekentje. HET dekentje. DIT dekentje.

Het helpt natuurlijk niet dat ik Riet af en toe help in de winkel en dat ik daar geconfronteerd word met al die prachtige wolletjes. En dat Riet dan zegt: “Kom, dat doen we ook!” Want als iemand mij vraagt om iets te maken, dan heb ik weer een prima excuus om aan iets nieuws te beginnen. En dan begin ik er niet aan één, maar aan drie. Of vier. Offe… vijf.

Ziehier mijn proeflapjes van dichtbij:

Annell Cotton 8. Mooie kleurtjes, fijn om mee te werken, maar katoen is nogal onvergeeflijk: één scheef steekje en het blijft me de rest van m’n leven achtervolgen, zeurpiet die ik ben. Dit blijft een proefje voor in de winkel. Naald 3,5, voor degenen die het weten willen.

Annell Miami. Lekker garen om mee te haken. Naar mijn smaak een beetje te blij, deze kleuren. Ook dit blijft een proeflapje. Naald 4.

Wéér Annell Miami, maar dan in zachte pastellerige poederkleuren. Ook niet helemaal mijn ding, maar met deze deken ga ik verder, want ik moet en ik zal een deken maken in kleuren waar ik niet helemaal in thuis ben. Naald 4.

Annell Malmedy, in blauw- en bruintinten. Jaaaaaa! Altijd heerlijk garen om mee te werken. 100% superwash wol. Moooooie kleuren. Dit wordt ook een deken. Naald 4.

Rowan Felted Tweed Aran. Oók mooi. Wél mijn ding. Ook best wel prijzig… daarom wordt het een omslagdoek. Hiervoor begin ik met en ketting van 72 steken (=3x het patroon). Met naald 5,5. Volgens mijn berekeningen (haha. Ik en berekeningen) wordt ie dan ongeveer 60 centimeter breed.

Met excuses aan de Nederlandse dames voor het feit dat ik het Engelse patroon gebruik. Maar ja, met Nederlandse patronen kan ik niets. Die moet ik altijd eerst naar het Engels vertalen om te begrijpen wat er staat, en dan zou ik nu een vertaling moeten terugvertalen en dat slaat nergens op. Vandaar dat ik misschien ook een beetje vooruit ga lopen. Misschien. Een beetje.

Veel liefs,

Tante An.

Affe dingen

Ha! Toch nog iets afs gevonden.

Deze was al een hele tijd af, en al een hele tijd in gebruik (met name door de poezenbeesten), maar pas vorige week heb ik deze deken “geDottieficeerd”. Oftewel, ik heb er een doily op genaaid, en twee knoopjes. Da’s “dottie” genoeg voor mij.

Dit is de “Ordinarily Extraordinary Blanket” van Dottie Angel.

Gemaakt van Annell Rapido Plus. Gewoon om te bewijzen dat ik heus wel leuke dingen kan maken als er geen Noro in zit. En weet je wat? Ondanks het feit dat deze deken gemaakt is van doodordinaire, spotgoedkope acryl, is het toch mijn favoriet.

Misschien juist omdát hij zo snel klaar was, en zo weinig kostte, en zo vrolijk is, en de poezenbeesten er zo’n lol aan hebben, en het me niet kan schelen als één van de maupies er met scherpe nageltjes in blijft hangen. Ik heb tenslotte zó een nieuwe gemaakt. Voor weinig geld en veel plezier.

Nou zeg ik wel dat ie zó gemaakt was (en een eventuele  tweede is waarschijnlijk ook zó gemaakt) maar het had wat voeten in aarde voordat ik doorhad hoe Hare Hoogheid Dottie (want ze is een ware Haakhoogheid, wat mij betreft) de banen aan elkaar had gezet. Ik móést en ik zou het op dezelfde manier doen als zij, maar miiiiiiiiiijn hemel, wat heeft het lang geduurd voor ik doorhad hoe ze die leuke gaatjes erin had gekregen.  Ik heb het, geloof ik, wel zevenenvijftig keer uitgehaald. Maar dat heeft ook wel iets Dottienesk, want Dottie heurzelf haalt alles ook een paar miljoen keer uit voordat het goed is. Phew. Ben ik niet de enige suffe muts…

Er zitten volgens mijn berekeningen – en hiervoor heb ik de deken op de weegschaal gelegd – 21 bollen van 50 gram in. Da’s 21 x €1,40 = weinig voor zo’n grote deken.

Hoe groot is t ie dan, Tante An? Ogenblik, ik meet ‘m effe op…

Oké, dit snap ik niet. Volgens mijn Ikea rolmaat is t ie 1.15x1,15. Maar hij heeft 5x6 banen, dus zou hij minder breed dan lang moeten zijn. Klopt de rolmaat niet? Klopt de deken niet? Klop ik niet?

Misschien toch eens opspannen? Acryl opspannen, werkt dat? Moet dat?

Meer over opspannen… de volgende keer. Want er ligt weer iets afs te drogen. Hoera!

Fijn weekend!

Veel liefs,

Tante An. 

Nieuws in de maak

Misschien vragen jullie je af waar Tante An opeens gebleven was. Die was effe weg. Nou ja, niet wég weg, maar even uit de blogroulatie. Het is druk: Pelle gaat slechts halve dagen naar school (hele dagen trekt hij niet meer), en tegen de tijd dat ik ’s ochtends een beetje heb opgeruimd, moet ik alweer weg om hem op te halen. En ik vind het fijn, hoor, mijn mannetje thuis, maar met zijn dictatoriale trekjes en hyperactieve brein valt het normaal al niet mee, dus als hij dan ook nog eens iedere middag thuis is… Pfff, nou ja. Vul zelf maar in.

Mijn handen hebben trouwens niet stil gestaan , hoor! Ik heb zó veel moois gemaakt! En zó veel moois niet gefotografeerd. Serieus, ik kan jullie niks afs laten zien. Helemaal nakkes. Allemaal cadeautjes, allemaal weggegeven. Maarrrrrrrrrrrr, kijk eens waar ik mee bezig ben:

Dit wordt een deken (want van alles wat er te maken valt, maak ik toch het liefst dekens). Een deken van restjes. Het patroon vond ik hier.

Ik zag ‘m vorig jaar in een Mollie Makes en heb hem nooit uit mijn hoofd kunnen zetten. Deze:

En omdat ik vermoedelijk heel hoogstwaarschijnlijk altijd wel zal blijven zitten met een overschot aan restjes (krijg je ervan als je bijklust in de leukste wolwinkel van het land), ben ik bezig met nóg een deken. Van restjes:

Deze is voor Pelle. Hij gebruikt ‘m al volop, hoor!

Verder ben ik druk met het vertalen van een boel heul errug mooie patronen van Wieke. Dit is mijn beginnetje van Fallen Leaves:

De foto is bagger, maar wordt echt mooi! Hoewel ik Rowan Summer Tweed in overvloed heb, maak ik ‘m met een onbekend merk garen dat er mooi uitziet, maar een beetje vervelend werkt. Ik steek iedere keer dwars door het garen heen, en het haakt. Dat klinkt goed, garen dat haakt, maar dat is het niet. Nou ja… Misschien maak ik ‘m nog wel een keer van mijn kilo restjes Summer Tweed.

Ook van Wieke: Butterfly.

Dit wordt een col, en ik maak ‘m van Rowan Fine Tweed en Noro Taiyo Sock. Dit vond ik altijd al de perfecte kleurencombi, maar tot nu toe vond ik maar geen perfect patroon om de kleuren op hun mooist te laten uitkomen. Maar dit werkt wel, he? Het lijkt wel zo’n mooierd van Sophie Digard, maar het is een heuse Wieke :o) Het zou leuk zijn als ik nu ook eens een keer iets af kreeg. En dat ik het dan niet weggaf, of áls ik het weggaf, dat ik er dan eerst even een foto van maakte, om mijn pret met jullie te kunnen delen.

Veel liefs,

Tante An.