Vlekken en bobbels

Ja, ik had het van de week al aangekondigd: Tante An heeft weer wat te zeuren over de nieuwe aflevering van de CAL-deken. Want deze keer werden er bobbels beloofd, maar eerlijk gezegd… als je t mij vraagt… lijken het meer vlekken dan bobbels.

Mijn eerste deken (de Rowan Tweed Aran omslagdoek) maakte ik volgens het patroon.

Vlekken, dus. Naar binnen terug floepende bobbels. Ik ga ze niet uithalen, maar na wat denkwerk besloot ik om het bij de andere dekens anders te doen. Dat denkwerk bestond uit het analyseren van de falende bobbels in kwestie, en ik kwam tot de conclusie dat het niet de breedte van de bobbel is die het al of niet een bobbel maakt, maar de lengte van de steek. Ik bedacht dat het waarschijnlijk met die bobbels wel goed zou komen als ik de bobbel twee stapjes “langer” maakte dan de achtergrond steek.

In de IJssalon haakte ik de achtergrond van de bobbelrij met vasten (in plaats van halve stokjes), en de bobbels met 4 samengehaakte stokjes.

Dit resultaat was al een stuk beter. De bobbels waren echte bobbels. Maar de rij met vasten wijkt nu (dat krijg je ervan als je strak haakt). Ik vond dus dat het nóg beter kon.

In deze deken haakte ik de achtergrond van de bobbelrij met halve stokjes (zoals in het patroon), en de bobbels zelf met 4 samengehaakte dubbele stokjes. Een stuk meer gepriegel, maar wel echt hele dikke bobbels. Oké, dat klinkt een beetje schunnig, maar je weet wat ik bedoel.

Verder heb ik het contrast tussen de kleuren van de achtergrond en de bobbel niet al te opvallend gemaakt, omdat je het draadje van de bobbels meehaakt met de achtergrond. Dat draadje zie je ook aan de voorkant meelopen, en dat vind ik niet mooi. Jaja, ik ben een zeur en een zanik en zeikerd, maar als ik dan al zo veel tijd in zo’n deken steekt, dan wil ik wel dat ie zo mooi mogelijk wordt.

Een aantal klanten vroeg of we in De Wolboetiek meedoen met de “Kun-je-haken-haak-dan-mee-dag” op 8 maart. Het antwoord is “nee”, en wel omdat iedereen altijd van harte welkom is om haar haakwerk (en breiwerk en punnikwerk en weefwerk en borduurwerk) te komen laten zien en om erover te praten, te joelen, te zeuren, te filosoferen en/of te mijmeren. Bovendien ben ik er op zaterdagmiddag toch (dus ook op 8 maart) en sleep ik altijd mijn dekentjes in wording mee.  

Voor degenen die het vieren gaan: veel plezier met carnaval! Kindlief gaat naar het Logeerhuis en ik ga me verkleden als handwerkjuf en helemaal in m'n eentje in mijn hutje op de hei met draadjes zitten spelen, met veel thee en koekjes, poesjes op schoot en Diana Jones op de achtergrond. Het kan niet stuk.

Veel liefs,

Tante An.

Zooo veel te doen... Ik heb nog zoveel te doen

Tja, dat krijg je ervan als je een keer bloggen overslaat! Nu weet ik niet waar ik moet beginnen met alles te laten zien en te vertellen en mede te delen. Zullen we het maar op chronologische volgorde doen? Oké dan. Het Affe Ding dan maar? Dat Ding waarvan ik al maanden zei dat hij bijna af was?

Nou, ’t is gelukt – een week of twee of drie geleden al. Het Affe Ding (even tussen twee haakjes, ik vind de term “affo” niet het mooiste woord dat de Nederlandsche blogtaal ooit heeft voortgebracht. Misschien komt dat door mijn eigen licht Rotterdamse tongval (vooral in tijden van emotionele beroering, bijvoorbeeld als ik iets Af heb), waardoor een woord als “affo” al snel klinkt als “affeuoeauo” en dat is afschUwelijk, dus houden we het op Af Ding)...

Eh… ik ben de draad kwijt… Oh ja. Het Affe Ding.

De rand (een rand van louter samengehaakte stokjes en wat lossen her en der. Nummer 92 uit Crochet Borders van Edie Eckman):

Mooi hè? Gemaakt van iets van 9 bollen Noro Kureyon en heuse Texelse schaapjeswol. Die laatste was een cadeuoeau van Jula en Evelien, en ik vond dus dat ik daar iets bijzonders van moest maken. In eerste instantie vond ik het zonde om het alleen als bij-elkaar-houder van zoveel mooie Noro te gebruiken, maar uiteindelijk ben ik heel blij dat ik het toch zo heb gedaan. De twee garens vullen elkaar op de een of andere manier heel mooi aan. Zonder de Texelse schaapjes was het vast een stuk minder mooi geweest.

Met het Afmaken van een Ding komt altijd het onbedwingbare gevoel dat ik nu iets nieuws mag beginnen. Helemaal niet waar, natuurlijk, dat ik iets nieuws mag beginnen. Mijn kasten, tassen, ovenschalen en soepterrines (ja, echt waar! Loze ruimte. En waar loze ruimte is, is ruimte voor wol) puilen uit met wol en onaffe projecten. Maar Nelleke haalde me over om mee te doen met de Knit-Along van de Jubilee Throw van Kaffe Fassett. Slim als ik ben, heb ik onze eerste samenkomst afgewacht voordat ik begon – je weet tenslotte nooit wat voor handige “tips and tricks” je opdoet als je meer ervaren breisters aan het werk ziet!

Vorige week dinsdag kwam Nelleke helemaal naar Etten-Leur afgereisd, naar de winkel, om daar samen met Monique (die wat dichterbij woont) een demonstratie Jubilee-Throw-breien voor mij te geven.

Het was súpergezellig, en wat kunnen die meiden mooi breien! En wat hadden ze een mooie Affe Dingen bij zich om te showen! Prachtig. En wat is het toch fijn om je manie obsessie hobby te delen met zulke leuke mensen.  Ik heb inderdaad veel geleerd, ben helemaal geïnspireerd geraakt, en nadat ik mijn plicht (een enkel spulletje voor de etalage gemaakt, maar daarover later meer) had gedaan, ben ik zomaar, in één keer, én met succes, begonnen.

Moeilijk om een foto van zoiets te maken. Je kunt het niet neerleggen, of het rolt weer helemaal op. Dan maar zo.

Ik snap nog steeds niet waarom ik dacht dat het een goed idee zou zijn om met het grootste, meest intensieve blok van de hele deken te beginnen, maar dat heb ik dus wel gedaan. Het was alleen Fair Isle, slechts twee kleuren, en patronen lezen kan ik na 20 jaar borduren wel… daarom dus, denk ik. 

Anyway, ik heb de foto van de throw nog eens bekeken en zag tot mijn afgrijzen dat het gehele middelste gedeelte van het blok bedekt gaat worden met een ánder lapje. Prima. Leuk. Maar waarom dan in godsnaam toch dat hele grote blok fair isle breien? Zonde van de wol en de moeite. Nu ga ik dus eerst het andere lapje maken en het gedeelte van het “onderste” lapje dat bedekt gaat worden, in één kleur breien. Da’s het plan. Nu de uitvoering nog…

Vrijdag ben ik er niet om jullie met mijn raad terzijde te staan wat betreft de CAL-deken, en dat terwijl ik er toch wel wat over te melden heb. Ik hoop zaterdag!

Veel liefs,

Tante An.

Van dekens en volle harde schijven

Poeeeeeh, hé, wat is het leven af en toe toch druk.  Gelukkig hebben we de Crochet-Along om even bij te komen van alle heisa, poeha en soesa. Tenminste, ik heb vernomen dat dat bij sommige mensen zo werkt. Bij mij dan weer niet. Want na één rijtje denk ik: de volgende rijen moeten die en die en die kleuren, maar als ik het nu weer wegleg, vergeet ik welke kleuren ook alweer, dus ik móét door, want anders wordt de deken niet mooi en word ik nóóit meer gelukkig, enz…

Hier zijn twee van de mijne:

Met links de IJssalon, zónder knaloranje. Dat zag er natuurlijk niet úít, dat oranje, maar dat hadden jullie ook al gezien. Dat oranje komt er hoe dan ook in, hoor, maar in welke vorm weet ik nog niet. Rechts, zoals jullie ziet, de deken die ik voor het gemak maar “de deken voor Pelle” noem. Met…

Een heuleboel onafgewerkte draadjes. Meestal ben ik erg van het tijdig instoppen, hoor, maar ik vermoed dat deze deken, met of zonder instoppen, niet recht te breien is (haha), tenzij ik de draadjes verwerk in de uiteindelijke rand. Meer daarover in een latere aflevering.

Mocht je je trouwens afvragen waarom mijn laatste rijtjes niet lijken op de rijtjes van het patroon: ik heb alleen halve stokjes gehaakt (vind ik gewoon mooier dan een rij stokjes, afgewisseld met een rij halve stokjes), en misschien her en der een randje meer toegevoegd. Ook draai ik niet per se mijn werk na iedere toer. Soms ziet het er mooier uit als je een toer aan dezelfde kant begint als de vorige toer. En soms geeft het juist een leuk effect en een lollig streepjeseffect als je het werk wél draait. Kwestie van smaak.

Verder heb ik jullie een Af Ding om te laten zien en foto’s van een gezellig samenzijn in de winkel, met twee van de dames die meedoen met de KAL van Kaffe Fassetts Jubilee Throw. Maar mijn harde schijf is vol. Die van mij dan, hè. Die in m’n hoofd. Dus ga ik nog een uurtje verder met de maaksels voor de nieuwe etalage…

Mag ik jullie even voorstellen: het allereerste kledingstuk(je) dat ik óóit heb gemaakt. (Op sokken na, dan). ’t Is maar goed dat het slechts voor de sier is, want och arme baby die hierin past. 

Of die erin moet rondlopen…  -kruipen…  eh…  -slapen.

Veel liefs,

Tante An.

Kleuren kiezen

Een CAL update – en wat voor één! De dames zetten ineens de sokken erin, want het zijn maar liefst VIJF toeren. Gelukkig maar dat ik altijd een beetje vooruit loop (want twee of drie toeren per week, da’s mij eigenlijk te langzaam, maar goed, ieder z’n meug). Het zijn niet echt spannende toeren: twee rijen stokjes en drie rijen Granny Stripes, maar het gaat mij nooit om het spannend. Altijd om de kleur. Vandaar ook dat ik jullie straks laat zien hoe ik mijn kleuren kies. Je hebt van die mensen die keurig hun kleurtjes op volgorde hebben en je hebt er die met de ogen dicht wat uit de mand plukken. Allebei bewonderenswaardige methoden die ik zelf niet machtig ben. Ik zweef er zo’n beetje tussenin: ik gebruik kleuren niet in een bepaalde volgorde, maar per toer zoek ik uit wat erbij past, wat er nodig is om het geheel op te fleuren of juist wat rustiger te maken. Maar goed. Daarover later meer.

Whoeps... beestje scheve foto!

Mijn omslagdoek, waar ik al zo heerlijk ver mee ben, maar waar ik jullie echt alleen de toeren van week 7 (en eerder) laat zien.

Die Annell Miami deken – ik denk dat ik deze de naam “De IJssalon” mee ga geven. Ik próéf de smaakjes gewoon: vanille, butterscotch, aardbei, mango, framboos, cassis, pistache (ook al ben ik allergische voor noten) en citroen (ook al hou ik niet van citrusvruchten. Jeugdtrauma.). En natuurlijk de kleuren van het horentje én van de chocoladesaus, en die vreselijk onnatuurlijk blauwe smurfendrank die je wel eens op zo’n toonbank ziet staan.

In “de IJssalon” miste ik iets. Ik miste kleur. Ik miste “oempf”. Maar welke oemf-kleur kon erbij? Knalrood? Neh.

Knaloranje. Sinaasappel. Hmmmmm. Misschien. Maar wil ik écht nog een citrusvrucht in "De IJssalon"?

Of toch gewoon mosgroen? In plaats van een oemf-kleur?

Hoe te kiezen?

Heel simpel: ik haak een stukje in de ene kleur.

Dan sla ik een stukje over.

En haak ik een stukje in de andere kleur.

En als ik het dan nog steeds niet weet, haak ik soms een stukje in de ene kleur, met een stukje in de andere kleur erbovenop. Gewoon om een beeld te krijgen van wat de kleuren met elkaar doen.

Kunnen jullie raden welke kleur ik uiteindelijk heb gekozen? En hoe bepalen jullie welke kleuren je gaat gebruiken?

Fijn weekend gewenst, en veel liefs van

Tante An.

De laatste ronde

Er was jullie een Af Ding beloofd. Ik heb wel een Af Ding om te laten zien, maar het is niet het Affe Ding waar ik vorige week op doelde. Daar ontbreekt nog ongeveer een half rondje aan. Dus nog even doorwerken, daarna gaat mijn Noro cirkeldekentje heerlijk in bad en dan lekker drogen op een bedje van schuimrubber puzzelstukjes in de zon. Woehoe!

  

Nee, het Affe Ding kwam vorige week op visite, dus heb ik meteen van de gelegenheid gebruik gemaakt om het op de gevoelige plaat vast te leggen. Het is een omslagdoek, naar het (gratis) patroon Sidewalk Shawl, gehaakt met een van mijn lievelingskleuren van Annell Malmedy. Een patroon, overigens, waar je niet aan moet beginnen als je niet helemaal compos mentis bent. Afschúwelijk om mee te werken. Helemaal uitgeschreven, dus continu puzzelen waar je nou ook alweer gebleven was. Ik ben echt niet achterlijk, maar is het nou te veel gevraagd om er even een tekening bij te leveren?

Maar goed. Hij is wél mooi. En prachtig op Eveliens grijze trui.

Haar lieve zonen merkten op dat ze nu net een Hockeymoeder was…

En omdat ik verder toch niets anders te doen heb, heb ik nu officieel besloten om mee te doen aan een KAL van de Jubilee Throw van Kaffe Fassett. Ook Nelleke maakt ‘m (zij is de snoodaard die me heeft overgehaald) en Monique (die volgens mij geen blog heeft. Toch?) en nog wat andere tantes die niet online zijn. Als alles goed gaat, reist Nelleke volgende week af naar het verre Zuidwesten om te kijken en te vergelijken en om te kletsen en gewoon leuk bij elkaar te zijn. 

Moet ik natuurlijk wel even een begin maken met mijn eerste blok… 

Moet ik natuurlijk wel over mijn brei-minderwaardigheidscomplex heen stappen… 

Want haken kan ik wel… 

...maar breien gaat nooit naar mijn zin. Eerlijk waar niet. 

Bang als ik ben dat er onverhoeds een steek van een naald vliegt; of dat mijn breisel te strak wordt; of niet regelmatig genoeg; of dat ik iets moet uithalen en nooit meer al die steken in de goede volgorde op mijn naalden krijg, zit ik nooit op mijn gemakkie te breien. 

Ik kán het wel. 

Zelfs met meerdere kleurtjes…

Zoals jullie aan de foto ziet, stamt ie uit een vorige winter :o)

…maar nu nog breien en relaxen tegelijk.

Maar goed. We gaan oefenen.

Veel liefs,

Tante An.

Bij, bijer, bijst

Wat een weer, hè, jongens? Ik vind het heerlijk, hoor. Maar ja, ik heb makkelijk praten. Ik hoef m’n hutje niet uit om te gaan werken… Sterker nog, ik heb mijn werk voor vandaag al gedaan! Het is weer vrijdag, en we kunnen weer een rijtje of twee aan de CAL deken toevoegen. 

Ik ben bij. Nou ja… ik ben héél erg bij. Té bij, eigenlijk. Hier liggen de CALletjes gebroederlijk (gezusterlijk?) naast elkaar.

Jullie weet dat ik het Engelse patroon gebruik (want: te dom om in één oogopslag de Nederlandse termen te begrijpen) dus heel stiekem was ik met de omslagdoek al een stuk verder. Aan Deel 5 heb ik trouwens iets veranderd: in plaats van 1 rij stokjes, 1 rij halve stokjes en 1 rij stokjes, heb ik 5 rijen halve stokjes gedaan. Halve stokjes vind ik gewoon mooier soms. 

Eerlijk waar, ik zou het liefst in één ruk doorgaan met deze mooierd, zodat ik ‘m - voor het voorjaar zich aandient – nog kan dragen. Maar ik heb nog meer te doen. Onder andere de twee CAL dekentjes.

Vanmorgen maakte ik het nieuwe gedeelte, de “Star Stitch”, van deken I, en ben per ongeluk een rijtje te ver gegaan.

Van deze kleuren krijg ik nog steeds jeuk, maar ik ga door. Tot het bittere eind.

Deken II (die voor Pelle) vind ik veel mooier.

ENNNNN, ta-dah! De eerste foto van de tas die Cathy van het CAL deken patroon maakt.

Zij haakt ‘m met Katia Mississippi in heel blije kleuren. Het begin vind ik alvast prachtig. Morgenmiddag ben ik in de winkel. Dan eens kijken of Riet haar huiswerk ook heeft gedaan :o)

Oh ja, en wat betreft dat dilemma waar ik het de vorige keer over had: ik ben eruit. Volgende week minstens één Af Ding.

Hij vordert gestaag!

Veel liefs,

Tante An.

Dilemma!

Dank voor al jullie leuke reacties op mijn versie van het Catherine Wheel. Inmiddels ben ik bij met alle drie mijn versies van het dekentje – en zelfs al een stukje verder met de omslagdoek die ik van het patroon maak met Rowan Tweed Aran. Maar daarover later in de week meer. Want ik zou Tante An niet zijn als ik iets niet zou aanpassen omdat het origineel niet helemaal naar mijn zin is.

Nu ik “bij” ben, val ik wel ineens in een diep, donker gat. Want wat moet ik nu? Dilemma’s, dilemma’s…

Zal ik proberen iets af te maken deze week (bwoehahaha. Iets afmaken. Hihi. Wat een mop. *veegt tranen van wangen*)

Op zich is dit niet veel werk meer. ’t Is een deken (ja, echt!) naar het patroon Flowers in the Snow. Het idee heb ik schaamteloos gejat van deze mevrouw, omdat het de mooiste deken was die ik in tijden had gezien. De cirkels zijn gehaakt met Noro Kureyon, het garen waar ik ze mee aan elkaar zet komt van Texelse schaapjes. Echt helemaal niet veel werk meer.

Offff, zal ik beginnen met de allernieuwste van Wieke, nog niet eens vers van de pers, maar wel al half vertaald? Een col? Met franjes? De wolletjes heb ik ervoor in huis…

Of zal ik gewoon verder met de omslagdoek van de CAL? Of de Kureyon deken? Of de nieuwe van Wieke? Of iets nieuws beginnen? Meedoen met de KAL van die purrachtige Jubilee Throw van Kaffe Fassett, bijvoorbeeld?

Dat zou wel leuk zijn. Want dan zou ik meedoen aan een SAL, een CAL én een KAL. Een unicum! Als het nou maar eens resulteerde in iets anders dan een UFO, dan zou ik helemáál blij zijn.

Veel liefs,

Tante An.