zaterdag 21 juni 2014

Een Wolfie en een Bijna Af Ding

Poewie. Dat was me het weekje wel. Maar nu… nu… NU… kan ik uitpuffen, want Pelle is logeren, en ik heb nieuw speelgoed.


Jullie weet dat mijn selfie-talent danig te wensen overlaat. Ik heb dit garen op 13 verschillende locaties geprobeerd te fotograferen, maar deze Wolfie kwam het meest in de buurt qua kleur. In het echie is ie wat lichter. Hoe dan ook: dit wordt een South Bay shawl.

Hoe kom ik zo plots aan dit speelgoed? zul je misschien denken (of misschien ook niet, in welk geval je beter naar beneden kunt scrollen naar het Bijna Affe Ding). Welnu, dit speelgoed heb ik te danken aan zoonlief Pelle:

Gisteren moest hij afzwemmen! Hij ging voor Teddybeer Zilver (wat ongeveer inhoudt dat hij met behulp van drie zwembandjes zijn hoofd boven water kan houden. Ik hoop dat hij volgend jaar bij Teddybeer Goud leert om niet het halve zwembad te inhaleren). Het was zo ontzettend leuk om te zien. En hij is zó schattig. Ik weet dat iedere moeder dat van haar eigen kind zegt, maar in dit geval is het echt waar. Ziehier het fotografische bewijs van Pelles schattigheid


In tegenstelling tot voorgaande jaren heb ik na het afzwemmen Pelle weer mee naar school gegeven, zodat hij daarna meteen door kon naar het Logeerhuis. Toen was ik dus mijn kindje kwijt, maar had ik nog wel mijn moeder bij me, want die moest natuurlijk mee naar het afzwemmen. En toen dacht ik: “we zijn al in Roosendaal. Zal ik niet even doorrijden naar Arnemuiden?” Da’s dan tenslotte nog maar veertig minuten. En Jeanet (van Atelier Jaffari, oftewel Blij Dat ik Brei) had net geblogd over een enorme scheepslading Unicat die was binnengekomen. Nou weet ik wel dat ik geen reclame moet maken voor de concurrent, maar wij verkopen nu eenmaal geen Unicat bij DeWolboetiek (wel heel veel ander mooi garen!), en het is altijd gezellig bij Jeanet. Ik ben dus blij dat ik ben gegaan en deze mooie bol Unicat heb gescoord. Ik ga er zo mee aan de gang.

Maar eerst… want hier wachtten jullie natuurlijk al vol spanning op… mijn Bijna Affe Ding. Hij ligt nog te drogen (want gisteren in bad geweest met Eucalan):


Bíjna Af, Tante An? Maar dit lijkt toch echt een Heel Erg Affe Deken. Van Noro.
Ja. Als het een deken zou zijn, zou hij Af zijn.
Maar ik heb al een Noro deken.
En ik heb nog geen Noro Vest. Dus dit wordt een vest.
Echt waar?
Echt waar.

Ik laat jullie steeds projecten zien die er Heel Erg Af uitzien, maar die omgetoverd gaan worden tot iets heel anders. Misschien zie je het nog niet, maar als hij Echt Af is, dan valt het kwartje. Heus.
Nu gauw aan mijn South Bay beginnen, voor het weekend er weer op zit!

Veel liefs,
Tante An.

woensdag 11 juni 2014

Doily Delirium

Yaaaaay! M'n eerste echte grote mega-doily is af. D.w.z. zo'n 33% van m'n jurk.

Het wordt een jurk, ja. Ik had gemikt op een zomerhes. Maar, onervaren als ik ben op het gebied van doily's, had ik geen idee dat een patroon van 34 toeren met haakdraad en een naaldje dat met het blote oog nauwelijks waarneembaar is een doily van zo'n 70 centimeter doorsnee oplevert. Dus wordt het een jurk.

Maar nu willen jullie 'm zien, natuurlijk? Nou, hier dan:


Voordat mijn gedachten konden afdwalen naar bijna Affe Dingen en projecten die nog (dringend) moeten, heb ik me op een tweede doily gestort. Deze is iets kleiner (godzijdank. Die laatste rondjes duurden uuuuuuren!), en hopelijk sneller af. Maar daarover later meer.

Om te bewijzen dat ik daadwerkelijk met een tweede Infinity Wrap bezig ben, én dat deze minder mooi wordt dan de eerste, én dat ik dé perfecte schoenen erbij alvast in huis heb: deze foto


Bijna af. Echt heel erg bijna af. Maar met dit afschuwelijke weer is het natuurlijk geen doen om zo'n enorme dikke lap wol op schoot te hebben, dus ga ik vrolijk verder met m'n jurk. In de hoop dat die voor het eind van de zomer Af, Geblockt, en Gedragen is.

Ondertussen maak ik me op voor een paar weken bezoek over de vloer. Voor een nieuw onderzoek moet Pelle gefilmd en geobserveerd. Ik ben altijd bang dat de Mensen Die Het Weten Kunnen één blik op mijn interieur werpen en zeggen: "Ja maar, mevrouw! Het is toch geen Wonder dat uw kind zo raar is? Overal Zooi en Meuk. Overal Boeken en Wol en Planten en Muziek. Overal prikkels, prikkels, en nog eens prikkels. Schaamt u zich niet een beetje? Vindt u zelf ook niet dat u minstens tweederde (of meer!) van wat er allemaal staat gewoon moet weg donderen? Dat dat dan misschien een beetje rust in het hoofd van uw kind teweegbrengt?"

En dan denk ik: "Ja. Ze hebben gelijk. Natuurlijk hebben ze gelijk. Maar ik kan niet anders. Ik vind álles leuk. Ik wil álles wat ik leuk vind in huis hebben."

Maar dan luister ik naar mijn moederhart, en dan denk ik aan Pelle, en dan weet ik dat hij er precies hetzelfde over denkt als ik. Dat hij nergens zo vrolijk en gelukkig en rustig is als thuis, tussen de meuk. Want het is dan misschien wel meuk, het is toevallig wel ónze meuk.


Neemt niet weg dat ik de komende paar dagen grondig ga puinruimen.

(en doily's haken)

Veel liefs,
Tante An.

vrijdag 6 juni 2014

Mag ik u voorstellen...

Het lijkt altijd wel of ik juist in tijden van crises me tot mijn blog wend. Want ooooh, wat een crisis: weten jullie wel hoe warm het gaat worden? Oh mijn hemel, ik hoop dat ik het overleef, maar ik heb mijn twijfels. Commentaren als “ach, Tante An, voor je het weet is het weer herfst. Nog even volhouden en overleven en op je tanden bijten (niet te hard, anders krijg je het nóg warmer)” zijn dan ook van harte welkom. Ik wil niet horen hoe heerlijk dat warme weer is, want dat ís het gewoon niet. Met geen enkele fantasie op de hele wereld kan ik begrijpen hoe mensen dit lekker kunnen vinden. Ik associeer hitte met zweet, jeuk, pijn en vooral benauwdheid. Het gevoel dat je geen adem kunt krijgen omdat er nergens frisse lucht is. En je kunt niet eens je heil zoeken in je handwerk, want alles plakt en  alles is te warm. En. Nou ja. Sorry. Als andere mensen mogen klagen over de winter, mag ik klagen over de zomer, toch?

Maar goed. Vanwaar die doodse stilte, Tante An? Pfff. Nou, ik ben heul druk bezig geweest met kindlief (nog steeds, trouwens). Hij zit in een heel moeilijke periode en dat vergt alle aandacht en energie. Daarnaast borrel ik werkelijk over van inspiratie. Ik wil alles maken! En maken betekent: geen tijd voor computer. Op dit moment ben ik bezig met wel drie of vier hesjes/vestjes/jurkjes, en ik weet van gekkigheid niet met welke ik verder moet, omdat ik ze allemaal zo vreselijk leuk vind. Met het oog op de afschuwelijke weersomstandigheden richt ik mijn aandacht vooral op een heel koel zomerhes, gemaakt van omakleedjes. Hoe noem je die dingen in het Nederlands? Deze:


Hij is bijna af! Nu moet ik nog twee van dit soort kleedjes en twee schouderbanden, plus een boel spelden, naaigaren en dan het geheel aan elkaar naaien tot een hes. Yes. Gelukkig heb ik tegenwoordig hulp van Mevrouw Stoel, zodat ik de kleedjes om haar heen kan draperen en tot een samenhangend geheel kan boetseren.

Mevrouw Stoel? 
Mevrouw Stoel. 

Mevrouw Stoel heb ik voor 17,50 gescoord bij de Xenos (winkelmodel en er zit ergens een barstje in haar kont, vandaar voor de helft van de prijs) en ze staat parmantig in de woonkamer, trots mijn mooie Infinity Wrap te showen. Voor de fotosessie wilde Mevroi graag naar buiten.




Pelle is van de namen bij ons thuis en hij heeft haar Mevrouw Stoel genoemd, omdat ze op de plek staat waar vroeger een stoel stond. Verder ontglipt Mevrouw Stoel iedere nacht het huis om te gaan hardlopen, en je zult haar nooit op de bank aantreffen met een grote schaal chippies binnen handbereik. Ze heeft geen kind gebaard; heeft geen behoefte aan frustvoer; heeft geen last van stress, lichamelijk ongerief of schuldgevoel, en zit daarom strak in het vel en straalt een serene rust uit. Beetje een saaie muts, dus. Maar wel heel handig.

Oké. Tijd om de waarheid onder ogen te komen en verder te gaan. Het wordt warm, Tante An. Deal with it.

Veel liefs,

Tante An.