Dekens om te Dragen

De vorige keer schreef ik dat ik wel eens iets voor mezelf maakte.

Dat klopt. Eigenlijk maak ik alles voor mezelf.

Alleen… Zodra dat alles af is, vind ik er niet zo veel meer aan. En dan eindigt het in de winkel ter inspiratie voor anderen, of in de verkoop bij de Atelierroute (4 en 5 oktober, dames en heren, in Drimmelen).

Of hetzelfde gaat gebeuren met het project waar ik momenteel helemaal verslaafd aan/verliefd op/ slapeloos van ben, weet ik nog niet. Hij is namelijk nog niet af, mijn ruana. Ik schreef er al eerder over op het blog van De Wolboetiek: kort gezegd is een ruana een deken om te dragen, in een handige vorm gegoten, zodat de deken niet continu van je schouders glibbert. Het zijn dekens zoals ze die in Zuid-Amerika dragen (soms opgeleukt met een panfluit als accessoire).

  

Met dank aan Pantoef en Mevr. Stoel voor de (al dan niet gewenste) medewerking

Het begon met een depressie, en een heleboel restjes garen in blauw- en groentinten. Blauw en groen associeer ik met rust, louter recht breien associeer ik met yoga, het kon dus niet anders of dit project zou mij urenlang in hogere sferen brengen. Dat had ik goed voorzien.

Natuurlijk moet ie nog geblockt, maar voor het zover is, wil ik nog iets aan de nek doen zodat ook die bedekt is.

Zucht… Wanneer wordt het nou eens koud, zodat ik ‘m kan dragen? Ik bedoel, heel stiekem doe ik hem af en toe wel eens om, hoor, 's avonds, als niemand me kan zien. Maar als het 27 graden in huis is (en dat is het hier 's avonds), dan zit ie toch niet helemaal comfortabel :o)

Veel liefs,

Tante An.

Because I'm Happyyyyyy

Lang niet gezien! Mijn schuld, ik weet het. De zomervakantie was een hele klus, en dit nieuwe schooljaar vooralsnog niet veel beter. Druk druk druk, en een hele waslijst aan lichamelijke en geestelijke ongemakken. Maar met antibiotica en een dosis “happy pills” gaat het verder best lekker :o)

Naast de pilletjes, word ik ook heel happy van mijn handarbeidjes. Pelle was jarig en moest een giraf. Dit is ‘m geworden:

Ik vond het een Jules, Pelle vond het een Sjef. Dus is het Sjef Giraf geworden.

Net als Pelle, lijdt Sjef duidelijk aan het Coffin-Siris syndroom. Hij zakt af en toe door zijn pootjes, valt af en toe om. Is wat onhandig en voor vreemden soms moeilijk verstaanbaar.

Zijn oortjes zijn niet gelijk en hij kijkt bijzonder aandoenlijk uit zijn ogen.

Is vrolijk en lief en knuffelbaar, heeft mooie kleurtjes en kauwt af en toe op een blaadje.

Zijn haartjes voelen heel fijn aan als je er met je hand overheen aait.

In tegenstelling tot Pelle, echter, is Sjef heel stil en rustig en zit hij de hele dag bewegingloos tegen de kussens aan, in een hoekje op zijn bed. Te mijmeren. In alle rust. En stilte.
Echt. Heel. Erg. Anders. Dan. Pelle.

Sjef is voor bij de Haak Mee deken (die al aan maand of wat onaangeroerd in een rieten mand verblijft. Ik ga er mee verder hoor, geen zorgen, maar nu nog effe niet). WANT want want de Atelierroute komt eraan, en daarvoor zijn Riet en ik druk doende met draadjes, ideetjes, kleurtjes en plannetjes. Die ik hier NIET met jullie ga delen, WANT want want

De Wolboetiek heeft nu zelf een blog! Jawel! Geschreven door moi, aangezien ik al zo’n 10 jaar blogervaring heb, en de anderen niet. Als ik dus iets specifieks over de winkel of de Atelierroute te melden heb, of als ik weer ergens iets ontzettend gaafs heb zien langskomen op Pinterest, Facebook of waar dan ook, en als ik vind dat dat per se met jullie gedeeld moet, dan kun je dat vanaf nu vinden op ons blog dewolboetiek.blogspot.nl. We zijn ook op Facebook te vinden: en wel hier. En natuurlijk nog steeds op Pinterest: hierzo.

Af en toe duikt Tante An ook nog wel op, hoor. Want ik maak ook nog wel eens wat voor mezelf. Maar daarover later (hopelijk niet veel later) vast meer.

Veel liefs,
Tante An.