Onenigheid

Al enige tijd heb ik onenigheid met Mevrouw Stoel. Jullie weet wel: de bitch paspop die ik bij de Xenos gevonden had. Ik schreef toen wel dat ik haar voor half geld had gekocht, maar dat was niet helemaal waar. Dat schreef ik om haar gevoelens te sparen. Ik wilde haar niet beledigen door te vertellen waar ik haar écht had gevonden, namelijk naast een vuilcontainer bij de achterdeur van de Xenos, waar ze stennis stond te schoppen omdat ze per se naar binnen wilde, naar haar vaste plek in de winkel. Een geduldige Xenos-medewerker probeerde haar te kalmeren, maar had daar duidelijk geen ervaring mee, en aangezien ik wel wat gewend ben met dat kind van mij, ben ik hem te hulp geschoten. Ik heb de situatie gesust, heb aangeboden Mevrouw Stoel mee naar huis te nemen (mevrouw Stoel die toen nog Trijntje Treutel heette). De dankbare Xenos-medewerker stopte me 17,50 toe ter compensatie en bij wijze van dank. Zo is het dus écht gegaan.

Inmiddels weet ik waarom “Mevrouw Stoel” bij de achteringang van de Xenos stond: het is onmogelijk om vreedzaam met haar samen te leven. Wat een kreng. Wat een tuig. Wat een vals omhooggevallen stuk etalagemateriaal.

Weten jullie mijn ruana nog? Vast wel. Ik raak er niet over uit gepraat. Nou, ik had Mevrouw Stoel gehuld in mijn ruana, en daar was ze heel heel erg blij mee. Ze was er zó dol op, dat ze ‘m niet meer wilde afstaan. Maar ja, vorige week was het een keer best koud, dus dacht ik: ik trek mijn ruana aan terwijl ik zit te werken. Het commentaar van Mevrouw Stoel was niet van de lucht. Wat of dat ik dacht dat ik aan het doen was? Of ik het wel helemaal normaal vond om haar kou te laten lijden, terwijl ik lekker in háár wollen doek gehuld in mijn luie stoel zat?

Om de lieve vrede te bewaren, heb ik haar toen mijn Noro vest aangetrokken. En dat was niet goed. Mevrouw Stoel vond hem niet lekker zitten, ze vond dat hij haar niet stond – dat hij maar van haar schouders hing, dat de rand trok én opkrulde, dat één mouw wel gewassen was, en de andere niet. En dat de hengsels van haar tuinbroek erdoorheen schenen op de foto. Dat het überhaupt godgeklaagd was dat ze in een tuinbroek gestoken was, omdat ze per slot van rekening geen ongewassen flower-power-hippie is, noch zwanger, noch een medewerker van Plopsaland.

Zucht… Ik zeg natuurlijk niks, maar ze heeft wel een beetje gelijk. Hoewel het Noro-vest mij stúkken beter staat dan Mevrouw Stoel is het vest toch een klein drama. Ik heb één mouw uitgehaald om te zien of gebreide mouwen leuker zouden zijn. Dat bleek niet het geval. Gebreide mouw weer uitgehaald, opnieuw een mouw gehaakt. Mooi randje langs het lijfje, maar het randje blijkt te strak en inderdaad op te krullen. Nu moet ik - vóór zaterdag - de rand uithalen, iets nieuws verzinnen, maken en opnieuw wassen, of in ieder geval met een plantenspuit met Eucalan te lijf. En verder moet ik nog de laatste hand leggen aan een omslagdoek, die vervolgens ook nog gewassen en opgespannen moet, zodat ook die zaterdag mee kan naar de Atelierroute. En dan moet ik tussendoor ook nog twee teksten controleren en 80 bladzijden vertalen.

De Handwerkbeurs laat ik maar schieten, dit jaar. Maar… Niet getreurd, want de Open Ateliers Drimmelen-Dorp is op 4 en 5 oktober (meer daarover hier. Tijdens deze atelierroute staan er door heel Drimmelen kunstenaars klaar om al hun mooie maaksels te tonen en te verkopen. Het dorpje Drimmelen is op zich al de moeite van een bezoekje waard, maar de aanwezigheid van zo veel getalenteerde mensen is natuurlijk een extra bonus. Zo’n beetje alles wat jullie hier in het afgelopen jaar voorbij hebben zien komen, gaat mee naar Drimmelen. Plus natuurlijk alle spullen waar jullie ons in de winkel zo druk mee hebben gezien. De ruana, bijvoorbeeld. En het vest. En de omslagdoeken. En poncho’s. En dekens. Zoals deze van Riet:

Tot die tijd negeer ik Mevrouw Stoel – althans, dat probeer ik. Ze staat tegenover me met een misprijzende blik op me neer te kijken, maar ze heeft er in ieder geval het zwijgen toe gedaan. Nu maar hopen dat ze het volhoudt tot ik mijn 80 bladzijden af heb…

Veel liefs,

Tante An. 

Dekens om te Dragen

De vorige keer schreef ik dat ik wel eens iets voor mezelf maakte.

Dat klopt. Eigenlijk maak ik alles voor mezelf.

Alleen… Zodra dat alles af is, vind ik er niet zo veel meer aan. En dan eindigt het in de winkel ter inspiratie voor anderen, of in de verkoop bij de Atelierroute (4 en 5 oktober, dames en heren, in Drimmelen).

Of hetzelfde gaat gebeuren met het project waar ik momenteel helemaal verslaafd aan/verliefd op/ slapeloos van ben, weet ik nog niet. Hij is namelijk nog niet af, mijn ruana. Ik schreef er al eerder over op het blog van De Wolboetiek: kort gezegd is een ruana een deken om te dragen, in een handige vorm gegoten, zodat de deken niet continu van je schouders glibbert. Het zijn dekens zoals ze die in Zuid-Amerika dragen (soms opgeleukt met een panfluit als accessoire).

  

Met dank aan Pantoef en Mevr. Stoel voor de (al dan niet gewenste) medewerking

Het begon met een depressie, en een heleboel restjes garen in blauw- en groentinten. Blauw en groen associeer ik met rust, louter recht breien associeer ik met yoga, het kon dus niet anders of dit project zou mij urenlang in hogere sferen brengen. Dat had ik goed voorzien.

Natuurlijk moet ie nog geblockt, maar voor het zover is, wil ik nog iets aan de nek doen zodat ook die bedekt is.

Zucht… Wanneer wordt het nou eens koud, zodat ik ‘m kan dragen? Ik bedoel, heel stiekem doe ik hem af en toe wel eens om, hoor, 's avonds, als niemand me kan zien. Maar als het 27 graden in huis is (en dat is het hier 's avonds), dan zit ie toch niet helemaal comfortabel :o)

Veel liefs,

Tante An.

Because I'm Happyyyyyy

Lang niet gezien! Mijn schuld, ik weet het. De zomervakantie was een hele klus, en dit nieuwe schooljaar vooralsnog niet veel beter. Druk druk druk, en een hele waslijst aan lichamelijke en geestelijke ongemakken. Maar met antibiotica en een dosis “happy pills” gaat het verder best lekker :o)

Naast de pilletjes, word ik ook heel happy van mijn handarbeidjes. Pelle was jarig en moest een giraf. Dit is ‘m geworden:

Ik vond het een Jules, Pelle vond het een Sjef. Dus is het Sjef Giraf geworden.

Net als Pelle, lijdt Sjef duidelijk aan het Coffin-Siris syndroom. Hij zakt af en toe door zijn pootjes, valt af en toe om. Is wat onhandig en voor vreemden soms moeilijk verstaanbaar.

Zijn oortjes zijn niet gelijk en hij kijkt bijzonder aandoenlijk uit zijn ogen.

Is vrolijk en lief en knuffelbaar, heeft mooie kleurtjes en kauwt af en toe op een blaadje.

Zijn haartjes voelen heel fijn aan als je er met je hand overheen aait.

In tegenstelling tot Pelle, echter, is Sjef heel stil en rustig en zit hij de hele dag bewegingloos tegen de kussens aan, in een hoekje op zijn bed. Te mijmeren. In alle rust. En stilte.
Echt. Heel. Erg. Anders. Dan. Pelle.

Sjef is voor bij de Haak Mee deken (die al aan maand of wat onaangeroerd in een rieten mand verblijft. Ik ga er mee verder hoor, geen zorgen, maar nu nog effe niet). WANT want want de Atelierroute komt eraan, en daarvoor zijn Riet en ik druk doende met draadjes, ideetjes, kleurtjes en plannetjes. Die ik hier NIET met jullie ga delen, WANT want want

De Wolboetiek heeft nu zelf een blog! Jawel! Geschreven door moi, aangezien ik al zo’n 10 jaar blogervaring heb, en de anderen niet. Als ik dus iets specifieks over de winkel of de Atelierroute te melden heb, of als ik weer ergens iets ontzettend gaafs heb zien langskomen op Pinterest, Facebook of waar dan ook, en als ik vind dat dat per se met jullie gedeeld moet, dan kun je dat vanaf nu vinden op ons blog dewolboetiek.blogspot.nl. We zijn ook op Facebook te vinden: en wel hier. En natuurlijk nog steeds op Pinterest: hierzo.

Af en toe duikt Tante An ook nog wel op, hoor. Want ik maak ook nog wel eens wat voor mezelf. Maar daarover later (hopelijk niet veel later) vast meer.

Veel liefs,
Tante An.

Een Wolfie en een Bijna Af Ding

Poewie. Dat was me het weekje wel. Maar nu… nu… NU… kan ik uitpuffen, want Pelle is logeren, en ik heb nieuw speelgoed.

Jullie weet dat mijn selfie-talent danig te wensen overlaat. Ik heb dit garen op 13 verschillende locaties geprobeerd te fotograferen, maar deze Wolfie kwam het meest in de buurt qua kleur. In het echie is ie wat lichter. Hoe dan ook: dit wordt een South Bay shawl.

Hoe kom ik zo plots aan dit speelgoed? zul je misschien denken (of misschien ook niet, in welk geval je beter naar beneden kunt scrollen naar het Bijna Affe Ding). Welnu, dit speelgoed heb ik te danken aan zoonlief Pelle:

Gisteren moest hij afzwemmen! Hij ging voor Teddybeer Zilver (wat ongeveer inhoudt dat hij met behulp van drie zwembandjes zijn hoofd boven water kan houden. Ik hoop dat hij volgend jaar bij Teddybeer Goud leert om niet het halve zwembad te inhaleren). Het was zo ontzettend leuk om te zien. En hij is zó schattig. Ik weet dat iedere moeder dat van haar eigen kind zegt, maar in dit geval is het echt waar. Ziehier het fotografische bewijs van Pelles schattigheid

In tegenstelling tot voorgaande jaren heb ik na het afzwemmen Pelle weer mee naar school gegeven, zodat hij daarna meteen door kon naar het Logeerhuis. Toen was ik dus mijn kindje kwijt, maar had ik nog wel mijn moeder bij me, want die moest natuurlijk mee naar het afzwemmen. En toen dacht ik: “we zijn al in Roosendaal. Zal ik niet even doorrijden naar Arnemuiden?” Da’s dan tenslotte nog maar veertig minuten. En Jeanet (van Atelier Jaffari, oftewel Blij Dat ik Brei) had net geblogd over een enorme scheepslading Unicat die was binnengekomen. Nou weet ik wel dat ik geen reclame moet maken voor de concurrent, maar wij verkopen nu eenmaal geen Unicat bij DeWolboetiek (wel heel veel ander mooi garen!), en het is altijd gezellig bij Jeanet. Ik ben dus blij dat ik ben gegaan en deze mooie bol Unicat heb gescoord. Ik ga er zo mee aan de gang.

Maar eerst… want hier wachtten jullie natuurlijk al vol spanning op… mijn Bijna Affe Ding. Hij ligt nog te drogen (want gisteren in bad geweest met Eucalan):

Bíjna Af, Tante An? Maar dit lijkt toch echt een Heel Erg Affe Deken. Van Noro.

Ja. Als het een deken zou zijn, zou hij Af zijn.

Maar ik heb al een Noro deken.

En ik heb nog geen Noro Vest. Dus dit wordt een vest.

Echt waar?

Echt waar.

Ik laat jullie steeds projecten zien die er Heel Erg Af uitzien, maar die omgetoverd gaan worden tot iets heel anders. Misschien zie je het nog niet, maar als hij Echt Af is, dan valt het kwartje. Heus.

Nu gauw aan mijn South Bay beginnen, voor het weekend er weer op zit!

Veel liefs,

Tante An.

Doily Delirium

Yaaaaay! M'n eerste echte grote mega-doily is af. D.w.z. zo'n 33% van m'n jurk.

Het wordt een jurk, ja. Ik had gemikt op een zomerhes. Maar, onervaren als ik ben op het gebied van doily's, had ik geen idee dat een patroon van 34 toeren met haakdraad en een naaldje dat met het blote oog nauwelijks waarneembaar is een doily van zo'n 70 centimeter doorsnee oplevert. Dus wordt het een jurk.

Maar nu willen jullie 'm zien, natuurlijk? Nou, hier dan:

Voordat mijn gedachten konden afdwalen naar bijna Affe Dingen en projecten die nog (dringend) moeten, heb ik me op een tweede doily gestort. Deze is iets kleiner (godzijdank. Die laatste rondjes duurden uuuuuuren!), en hopelijk sneller af. Maar daarover later meer.

Om te bewijzen dat ik daadwerkelijk met een tweede Infinity Wrap bezig ben, én dat deze minder mooi wordt dan de eerste, én dat ik dé perfecte schoenen erbij alvast in huis heb: deze foto

Bijna af. Echt heel erg bijna af. Maar met dit afschuwelijke weer is het natuurlijk geen doen om zo'n enorme dikke lap wol op schoot te hebben, dus ga ik vrolijk verder met m'n jurk. In de hoop dat die voor het eind van de zomer Af, Geblockt, en Gedragen is.

Ondertussen maak ik me op voor een paar weken bezoek over de vloer. Voor een nieuw onderzoek moet Pelle gefilmd en geobserveerd. Ik ben altijd bang dat de Mensen Die Het Weten Kunnen één blik op mijn interieur werpen en zeggen: "Ja maar, mevrouw! Het is toch geen Wonder dat uw kind zo raar is? Overal Zooi en Meuk. Overal Boeken en Wol en Planten en Muziek. Overal prikkels, prikkels, en nog eens prikkels. Schaamt u zich niet een beetje? Vindt u zelf ook niet dat u minstens tweederde (of meer!) van wat er allemaal staat gewoon moet weg donderen? Dat dat dan misschien een beetje rust in het hoofd van uw kind teweegbrengt?"

En dan denk ik: "Ja. Ze hebben gelijk. Natuurlijk hebben ze gelijk. Maar ik kan niet anders. Ik vind álles leuk. Ik wil álles wat ik leuk vind in huis hebben."

Maar dan luister ik naar mijn moederhart, en dan denk ik aan Pelle, en dan weet ik dat hij er precies hetzelfde over denkt als ik. Dat hij nergens zo vrolijk en gelukkig en rustig is als thuis, tussen de meuk. Want het is dan misschien wel meuk, het is toevallig wel ónze meuk.

Neemt niet weg dat ik de komende paar dagen grondig ga puinruimen.

(en doily's haken)

Veel liefs,
Tante An.

Mag ik u voorstellen...

Het lijkt altijd wel of ik juist in tijden van crises me tot mijn blog wend. Want ooooh, wat een crisis: weten jullie wel hoe warm het gaat worden? Oh mijn hemel, ik hoop dat ik het overleef, maar ik heb mijn twijfels. Commentaren als “ach, Tante An, voor je het weet is het weer herfst. Nog even volhouden en overleven en op je tanden bijten (niet te hard, anders krijg je het nóg warmer)” zijn dan ook van harte welkom. Ik wil niet horen hoe heerlijk dat warme weer is, want dat ís het gewoon niet. Met geen enkele fantasie op de hele wereld kan ik begrijpen hoe mensen dit lekker kunnen vinden. Ik associeer hitte met zweet, jeuk, pijn en vooral benauwdheid. Het gevoel dat je geen adem kunt krijgen omdat er nergens frisse lucht is. En je kunt niet eens je heil zoeken in je handwerk, want alles plakt en  alles is te warm. En. Nou ja. Sorry. Als andere mensen mogen klagen over de winter, mag ik klagen over de zomer, toch?

Maar goed. Vanwaar die doodse stilte, Tante An? Pfff. Nou, ik ben heul druk bezig geweest met kindlief (nog steeds, trouwens). Hij zit in een heel moeilijke periode en dat vergt alle aandacht en energie. Daarnaast borrel ik werkelijk over van inspiratie. Ik wil alles maken! En maken betekent: geen tijd voor computer. Op dit moment ben ik bezig met wel drie of vier hesjes/vestjes/jurkjes, en ik weet van gekkigheid niet met welke ik verder moet, omdat ik ze allemaal zo vreselijk leuk vind. Met het oog op de afschuwelijke weersomstandigheden richt ik mijn aandacht vooral op een heel koel zomerhes, gemaakt van omakleedjes. Hoe noem je die dingen in het Nederlands? Deze:

Hij is bijna af! Nu moet ik nog twee van dit soort kleedjes en twee schouderbanden, plus een boel spelden, naaigaren en dan het geheel aan elkaar naaien tot een hes. Yes. Gelukkig heb ik tegenwoordig hulp van Mevrouw Stoel, zodat ik de kleedjes om haar heen kan draperen en tot een samenhangend geheel kan boetseren.

Mevrouw Stoel? 

Mevrouw Stoel. 

Mevrouw Stoel heb ik voor 17,50 gescoord bij de Xenos (winkelmodel en er zit ergens een barstje in haar kont, vandaar voor de helft van de prijs) en ze staat parmantig in de woonkamer, trots mijn mooie Infinity Wrap te showen. Voor de fotosessie wilde Mevroi graag naar buiten.

Pelle is van de namen bij ons thuis en hij heeft haar Mevrouw Stoel genoemd, omdat ze op de plek staat waar vroeger een stoel stond. Verder ontglipt Mevrouw Stoel iedere nacht het huis om te gaan hardlopen, en je zult haar nooit op de bank aantreffen met een grote schaal chippies binnen handbereik. Ze heeft geen kind gebaard; heeft geen behoefte aan frustvoer; heeft geen last van stress, lichamelijk ongerief of schuldgevoel, en zit daarom strak in het vel en straalt een serene rust uit. Beetje een saaie muts, dus. Maar wel heel handig.

Oké. Tijd om de waarheid onder ogen te komen en verder te gaan. Het wordt warm, Tante An. Deal with it.

Veel liefs,

Tante An.

Ve-ve-verliefd...

Het is hier al een tijdje stil, in ’t Atelier. Tenminste, op het blog. Thuis niet. Daar is het niet stil. Ik wist eigenlijk niet of ik het hier moest delen, maar na rijp beraad heb ik besloten om deze mededeling toch maar weer op mijn blog te slingeren. Tenslotte deel ik soms ook wat droevige berichten. Nu dan een leuk bericht… Ik ben namelijk verliefd!!!

We kenden elkaar al een tijd, hoor, via internet. Een paar jaar al, zelfs. Maar ja, je weet hoe het gaat, hè? Je ziet wel een foto en je mijmert er wel over, maar uiteindelijk weet je nooit of het écht wat wordt. Of de foto’s niet gefotoshopt zijn. En bovendien, hij was zó ontzettend mooi en exotisch (Japanse vader, Amerikaanse moeder) en ik ben tenslotte Marie van de Kleihoogt, en ja… 

Nou ja, om een lang verhaal kort te maken: precies twee weken geleden hebben we dan écht kennis gemaakt en sindsdien heb ik hem niet meer losgelaten. Hij is geweldig. Zo mooi en lief en zacht voor mij, en vooral (en daar hou ik van) ontzettend lang! Echt, wat ik in de breedte heb, heeft hij in de lengte, dus wat dat betreft vullen we elkaar perfect aan :o) Boy, wat is het er hier heftig aan toe gegaan. Soms ook wel even rust, hoor, want je moet natuurlijk wel bij jezelf blijven, maar over het algemeen was het, um, nou ja. Hot.

Vanmorgen, toen ik Pelle naar het Logeerhuis bracht, heb ik lover boy nog even laten rusten. Maar eenmaal thuis heb ik hem uitgebreid mee in bad genomen, helemaal gewassen en gepoedeld en daarna weer op bed gelegd om hem lekker te masseren, tot hij helemaal uitgerekt was en weer verder kon rusten. En dat geeft mij de kans om even een mooie foto van hem te maken, voor jullie. Zal ik? Of is dat een beetje intiem? Ik bedoel, hij ligt in volle glorie op bed en ik weet niet of zo’n plaatje geschikt is voor het publiek. Bovendien wil ik jullie niet jaloers maken… Hm. Nou, vooruit.

Oooooooooh, is hij niet helemaal perfect? Zucht. De Infinity Wrap van Kirsten Omdahl. Gehaakt met Noro Kirara, naald 4,5. Ik ben helemaal los en zó verliefd dat ik besloten heb dat ik nu een triootje wil. Met deze jongen:

Dit is de volgende, ook met Noro Kirara, maar dan een ander kleurtje. Ik hou jullie absoluut op de hoogte!

Veel liefs,

Tante An.