woensdag 1 oktober 2014

Onenigheid

Al enige tijd heb ik onenigheid met Mevrouw Stoel. Jullie weet wel: de bitch paspop die ik bij de Xenos gevonden had. Ik schreef toen wel dat ik haar voor half geld had gekocht, maar dat was niet helemaal waar. Dat schreef ik om haar gevoelens te sparen. Ik wilde haar niet beledigen door te vertellen waar ik haar écht had gevonden, namelijk naast een vuilcontainer bij de achterdeur van de Xenos, waar ze stennis stond te schoppen omdat ze per se naar binnen wilde, naar haar vaste plek in de winkel. Een geduldige Xenos-medewerker probeerde haar te kalmeren, maar had daar duidelijk geen ervaring mee, en aangezien ik wel wat gewend ben met dat kind van mij, ben ik hem te hulp geschoten. Ik heb de situatie gesust, heb aangeboden Mevrouw Stoel mee naar huis te nemen (mevrouw Stoel die toen nog Trijntje Treutel heette). De dankbare Xenos-medewerker stopte me 17,50 toe ter compensatie en bij wijze van dank. Zo is het dus écht gegaan.

Inmiddels weet ik waarom “Mevrouw Stoel” bij de achteringang van de Xenos stond: het is onmogelijk om vreedzaam met haar samen te leven. Wat een kreng. Wat een tuig. Wat een vals omhooggevallen stuk etalagemateriaal.

Weten jullie mijn ruana nog? Vast wel. Ik raak er niet over uit gepraat. Nou, ik had Mevrouw Stoel gehuld in mijn ruana, en daar was ze heel heel erg blij mee. Ze was er zó dol op, dat ze ‘m niet meer wilde afstaan. Maar ja, vorige week was het een keer best koud, dus dacht ik: ik trek mijn ruana aan terwijl ik zit te werken. Het commentaar van Mevrouw Stoel was niet van de lucht. Wat of dat ik dacht dat ik aan het doen was? Of ik het wel helemaal normaal vond om haar kou te laten lijden, terwijl ik lekker in háár wollen doek gehuld in mijn luie stoel zat?

Om de lieve vrede te bewaren, heb ik haar toen mijn Noro vest aangetrokken. En dat was niet goed. Mevrouw Stoel vond hem niet lekker zitten, ze vond dat hij haar niet stond – dat hij maar van haar schouders hing, dat de rand trok én opkrulde, dat één mouw wel gewassen was, en de andere niet. En dat de hengsels van haar tuinbroek erdoorheen schenen op de foto. Dat het überhaupt godgeklaagd was dat ze in een tuinbroek gestoken was, omdat ze per slot van rekening geen ongewassen flower-power-hippie is, noch zwanger, noch een medewerker van Plopsaland.


Zucht… Ik zeg natuurlijk niks, maar ze heeft wel een beetje gelijk. Hoewel het Noro-vest mij stúkken beter staat dan Mevrouw Stoel is het vest toch een klein drama. Ik heb één mouw uitgehaald om te zien of gebreide mouwen leuker zouden zijn. Dat bleek niet het geval. Gebreide mouw weer uitgehaald, opnieuw een mouw gehaakt. Mooi randje langs het lijfje, maar het randje blijkt te strak en inderdaad op te krullen. Nu moet ik - vóór zaterdag - de rand uithalen, iets nieuws verzinnen, maken en opnieuw wassen, of in ieder geval met een plantenspuit met Eucalan te lijf. En verder moet ik nog de laatste hand leggen aan een omslagdoek, die vervolgens ook nog gewassen en opgespannen moet, zodat ook die zaterdag mee kan naar de Atelierroute. En dan moet ik tussendoor ook nog twee teksten controleren en 80 bladzijden vertalen.

De Handwerkbeurs laat ik maar schieten, dit jaar. Maar… Niet getreurd, want de Open Ateliers Drimmelen-Dorp is op 4 en 5 oktober (meer daarover hier. Tijdens deze atelierroute staan er door heel Drimmelen kunstenaars klaar om al hun mooie maaksels te tonen en te verkopen. Het dorpje Drimmelen is op zich al de moeite van een bezoekje waard, maar de aanwezigheid van zo veel getalenteerde mensen is natuurlijk een extra bonus. Zo’n beetje alles wat jullie hier in het afgelopen jaar voorbij hebben zien komen, gaat mee naar Drimmelen. Plus natuurlijk alle spullen waar jullie ons in de winkel zo druk mee hebben gezien. De ruana, bijvoorbeeld. En het vest. En de omslagdoeken. En poncho’s. En dekens. Zoals deze van Riet:


Tot die tijd negeer ik Mevrouw Stoel – althans, dat probeer ik. Ze staat tegenover me met een misprijzende blik op me neer te kijken, maar ze heeft er in ieder geval het zwijgen toe gedaan. Nu maar hopen dat ze het volhoudt tot ik mijn 80 bladzijden af heb…

Veel liefs,
Tante An. 

Geen opmerkingen: