Dekens om te Dragen

De vorige keer schreef ik dat ik wel eens iets voor mezelf maakte.

Dat klopt. Eigenlijk maak ik alles voor mezelf.

Alleen… Zodra dat alles af is, vind ik er niet zo veel meer aan. En dan eindigt het in de winkel ter inspiratie voor anderen, of in de verkoop bij de Atelierroute (4 en 5 oktober, dames en heren, in Drimmelen).

Of hetzelfde gaat gebeuren met het project waar ik momenteel helemaal verslaafd aan/verliefd op/ slapeloos van ben, weet ik nog niet. Hij is namelijk nog niet af, mijn ruana. Ik schreef er al eerder over op het blog van De Wolboetiek: kort gezegd is een ruana een deken om te dragen, in een handige vorm gegoten, zodat de deken niet continu van je schouders glibbert. Het zijn dekens zoals ze die in Zuid-Amerika dragen (soms opgeleukt met een panfluit als accessoire).

  

Met dank aan Pantoef en Mevr. Stoel voor de (al dan niet gewenste) medewerking

Het begon met een depressie, en een heleboel restjes garen in blauw- en groentinten. Blauw en groen associeer ik met rust, louter recht breien associeer ik met yoga, het kon dus niet anders of dit project zou mij urenlang in hogere sferen brengen. Dat had ik goed voorzien.

Natuurlijk moet ie nog geblockt, maar voor het zover is, wil ik nog iets aan de nek doen zodat ook die bedekt is.

Zucht… Wanneer wordt het nou eens koud, zodat ik ‘m kan dragen? Ik bedoel, heel stiekem doe ik hem af en toe wel eens om, hoor, 's avonds, als niemand me kan zien. Maar als het 27 graden in huis is (en dat is het hier 's avonds), dan zit ie toch niet helemaal comfortabel :o)

Veel liefs,

Tante An.