Sjaalfie

Ik ben maar een simpele ziel. En ik ben geen olieverfschilderij (zoals men in het Engels zegt). Misschien dat ik daarom met de beste wil van de wereld maar niet begrijp hoe iemand het in z'n kop haalt om een selfie te maken en die dan ook nog te delen met de rest van de wereld. Ik associeer mensen die selfies maken altijd met Mr. Bean. Die had ook geen vrienden, en moest daarom foto's maken van zichzelf. Sneue mensen dus, die mensen die selfies maken.

Hm. Ja.

Het punt is dat ik ook niemand in de buurt heb die even een foto van mij kan maken. Niet dat ik per se een foto van mezelf wil, maar ik wil natuurlijk wel graag mijn nieuwste Affe Ding showen. Mag ik u daarom, weliswaar met enig afgrijzen, presenteren: mijn eerste sjaalfie:

Ik zei hier heel hard "cheeeeeeese". Doen andere selfisten dat ook?

Jammer dat na al die moeite voor de "sjaalfie" de sjaal er niet helemaal op staat, maar ik wilde 'm jullie niet onthouden. Vervolgens toch maar de tuin in getogen en de sjaal smaakvol over de pruimenbomen gedrapeerd.

Is dit nou een "armfie"?

Voor degenen die het weten willen: dit is een patroon uit Rowan Holiday Crochet, genaamd "Lela". De rand heb ik er zelf bij verzonnen, want het oorspronkelijke patroon hield zomaar ineens op en was een beetje kaal naar mijn mening. Het garen is Noro Taiyo Sock, en natuurlijk heb ik weer geen idee welke kleur. Een mooie, in ieder geval.

Verder ben ik gisteren op Pinterest op een Granny Square gestuit waar ik werkelijk wakker van heb gelegen. Het was een Frans patroon. Eerst schrok ik daarvan, want verder dan "Je ne parle pas Français " kom ik niet, maar het is verbazingwekkend hoe makkelijk haakpatronen zich laten vertalen. Nog geen vijf minuten werk. En daarna natuurlijk urenlang met kleurtjes zitten spelen (want ik kon er toch niet van slapen)

Ohhhh, wat leuk. Trouwens, De Wolboetiek heeft wat bordjes op Pinterest, en wel hier, dus als je inspiratie wilt opdoen (of eens wilt zien waar ik dan allemaal wakker van lig), dan kun je daar kijken. 

Met Pelle gaat het stúkken beter. Zeker goed genoeg om naar het Logeerhuis te gaan dit weekend, en even een beetje afstand te creëren . Dat was wel nodig, ook. Maarre... daar vertel ik misschien nog wel eens over.

Ik ga een lekker rustig weekend tegemoet, en jullie hoop ik ook.

Veel liefs,

Tante An.

Pelle's nieuwe deken

(Kennen jullie het boek Pelle's nieuwe kleren? Een must voor breisters!)

Afgelopen weekend werd maar weer eens duidelijk hóé dringend ik aan de slag moet om één van Pelles dekentjes af te krijgen. Het arme kind was in jaren niet zo ziek geweest. Het Coffin-Siris syndroom zorgt voor veelvuldige luchtweginfecties, die maar al te vaak leiden tot een longontsteking. Gelukkig is het deze keer niet zo ver gekomen en heeft Pelle "alleen maar" een zware bronchitis, maar gelegen op de bank had hij dringend behoefte aan een dekentje om lekker zielig onder te liggen zijn. Pelle heeft zijn eigen dekentje, dat ik een paar jaar geleden maakte:

Maar kleine mannetjes worden groot, en hij past er niet helemaal meer onder! Prompt greep hij naar mijn Noro Flowers, maar dat vond ik dan weer niet goed... Ik bedoel, ik hou ontzettend veel van mijn zoon, maar al die lichaamssappen die hij rijkelijk laat vloeien in tijden van ziekte wil ik niet in de buurt van mijn Noro Flowers. Dus toch maar weer het kleine dekentje gepakt, want dat kan in de wasmachien.

Anyway, een nieuwe deken, dus. Eentje waar hij een flink aantal jaren helemaal, van kruin tot teen, onder past; eentje waar hij naar hartelust overheen kan kwijlen en kot... Uhm... eentje die in de wasmachien kan. Granny McPhee vordert aardig en nu heb ik ook het CAL dekentje weer gauw gepakt.

Best mooi, niewaar?

Verder heb ik een Af Ding!!! Ja, heus. Ik schrok er zelf ook een beetje van. Het was een tussendoortje en op deze foto

ziet het er nog uit als een vrolijk gekleurd frutje. Maar hopelijk aan het eind van de week een foto van het gewassen en geblockte Affe Ding.

En ik ben iets nieuws begonnen (wie had dat ooit gedacht). Deze wordt voor de Open Atelierroute.

Dit wordt een deken. En dit is de enige kleur die erin gaat. Ik geloof niet dat ik ooit, in mijn rijke verleden als handwerkster ooit ooit ooit een project in één kleur heb gemaakt, en de kans dat ik me van pure verveling en ellende ga verhangen met ditzelfde garen acht ik vrij groot, maar hopelijk is het patroon spannend genoeg om dit project te overleven. Wordt vervolgd... (of niet, in geval van ophanging).

Veel liefs,
Tante An.

Help, de haakster verzuipt!

Ja, de haakster verzuipt. Ik brei natuurlijk ook, maar dan klopte de titel van deze blogpost niet meer.

Waarom verzuipt ze dan?

Nou, omdat ik gewoon heel veel te doen heb. Ik begin namelijk iedere dag iets nieuws. Ik dacht dat dat normaal was in ons milieu, maar toen ik deze mededeling zonder blikken of blozen of enig gevoel van schaamte in de winkel deed, keek men mij toch een beetje vreemd aan. Iedere dag iets nieuws? Maar dan krijg je toch nooit iets af?

Um, nee. Dat klopt. Ik krijg bijna nooit iets af. Maar daar gaat het mij ook niet om. Het gaat om de lol van een nieuwe ontdekking, een nieuw patroon of een nieuw idee dat diréct op de pennen moet. Of op de naald. Dat niet iedereen dat begrijpt, snap ik gerust, hoor. En het wordt wel eens vermoeiend, al die lopende projecten, en een zooitje bovendien. Hier, kijk maar:

Ik heb alles een beetje bij elkaar geharkt voor deze foto (nou ja, niet alles. Er ligt nog het een en ander in tassen, kasten, potten en pannen, maar dit is wat ik zo in één rondje door de huiskamer kon pakken) en ik begin er zelf bijna van te blozen. Mag ik jullie uitnodigen voor een kleine toer door mijn wolhalla?

Alpine Frost met zelf getwijnd garen, de Guernsey Wrap in ijsblauw; de Jubilee Throw, en het begin van een retro-kussentje in katoen

Tas van chenille

Pelles Granny McPhee deken met daarbovenop Pelles CAL deken

Knuffeldeken, mét lijst van wat er allemaal vóór oktober gemaakt moet

En dan iemand die héél blij is als er aan warme dekentjes gewerkt wordt: Pipien. Zij kruipt er altijd onder :o)

Nou, genoeg lopende projecten, zoals jullie ziet. Deze foto's dienen als bewijs dat ik een excuus heb om achter te lopen met de CAL-dekentjes...

Maar even zonder gekheid: er moet echt hard gewerkt, want begin oktober doen we weer mee met de Open Atelierroute in Drimmelen. Schrijf het in je agenda, want al kom je niet voor ónze maaksels, Drimmelen zelf is schilderachtig mooi, en alle "ateliers" méér dan de moeite waard om een kijkje te komen nemen. Wel flink sparen, hoor!

Ik ga weer verder!

Veel liefs,

Tante An.

Ennnn rust...

Ha! Ik heb twee voordelen van de lente/zomer ontdekt. Oké, drie dan.

* ’s Avonds langer licht, dus ook dan mogelijkheid om kleuren bij elkaar te zoeken die ook daadwerkelijk bij elkaar passen

* ’t Is beter foto’s maken

* De kamerplanten tieren welig, en dat maakt me blij (tuinieren kan ik niet, maar kamerplanten in leven houden des te beter en dat doe ik dan ook graag).

Vorige week was het hier vakantie, en ik had me opgemaakt voor een heerlijk weekje rust. Helaas werd mijn jongen ziek en vielen mijn vakantieplannen in het water (vooral dat rusten), maar deze week maak ik het een beetje goed. Vandaag heb ik écht vrij en stort ik me op mijn lievelingsdekentjes. Zoals daar hebben te zijn:

Pelles dekentje. Van ouderwetse granny squares, geïnspireerd door de gewéldige deken van één van de kinderen uit de film Nanny McPhee. In eerste instantie keek ik voor Colin Firth, maar toen ik dat dekentje in het vizier kreeg, was die meneer op slag vergeten en heb ik als een bezetene continu mijn DVD-speler op pauze gezet, teruggespoeld en weer op pauze gezet, en nog een keer en nog een keer, om het dekentje van alle kanten te kunnen bekijken. Dit was de inspiratiebron:

Dit is mijn versie. Voor Pelle. Dus.

Ziet er toch weer heel anders uit dan in het echie!

Dan de CAL dekentjes. Nou ja, De Omslagdoek en De IJssalon. De omslagdoek wordt misschien een wandkleed. Of niet. Of gewoon weer 16 bolletjes Rowan Tweed Aran. Ik weet het niet. Heb een haat-liefdeverhouding met dit ding. Ik vind het materiaal prachtig, maar die ene streep oranje die ik er per se doorheen wilde hebben, bevalt me niet. 

Dar heb ik vaker last van, met oranje. Neem nou De IJssalon:

Eindelijk heb ik het knaloranje erin verwerkt. Maar zou het een blijvertje zijn? We wachten met ingehouden adem af…

En dan nu een deken waar ik geen andere naam voor kan verzinnen dan De Knuffeldeken. Met oranje. Twee weken geleden zag ik dit patroon op Ravelry en ik heb het meteen aangeschaft. Patroon + verleidelijke bergen betaalbare Rapido Plus in de winkel = meteen beginnen.

Ik had al 1001 foto’s gemaakt, maar die gaven de knuffelfactor van deze deken niet voldoende weer. Nog steeds kun je aan deze foto niet afzien dat dit de allerzachtste, allerliefste, allerfijnste knuffelige knuffeldeken is die ooit gemaakt is.

En hij is voor mij :o)

Veel liefs,

Tante An.

't Is weer voorbij die mooie winter

…en meteen lijkt het wel of we midden in de zomer zitten. Een ieder die mij kent zal weten dat ik dat helemaal niet leuk vind. In tegenstelling tot veel mensen lijd ik niet aan winterdepressies, maar aan zomerdepressies. Geen geintje! Zodra de temperatuur buiten boven de 15 graden  komt, krijg ik de kriebels, en niet die van het fijne soort. Dan word ik dwars en nukkig. En depri, dus. ’s Avonds blijven de gordijnen open, kaarsjes hebben geen zin, want die zie je toch niet. Lichaambedekkende kleding is te warm, en van de warmte krijg ik jeuk, en dan ziet m’n huid er niet uit, maar die kan ik niet bedekken, want te warm. Niet met een dekentje op de bank. Geen potten thee, want da’s te warm, dus ook geen kaakjes om te soppen. Blegh. Ja, het is mooi buiten als de blaadjes aan de bomen gaan groeien en de blommen weer kleurig stralen in de zon, maar daar is alles zo’n beetje mee gezegd, wat mij betreft. Maar goed, klagen helpt niet. Het wordt hoe dan ook zomer, of ik wil of niet.

Over dekentjes gesproken: De deken. Ja, ik heb weer wat te mekkeren over het patroon van de CAL deken – maar gelukkig voor degenen die genoeg hebben van mijn op- en aanmerkingen: dit is de laatste keer. Hierna komen er geen nieuwe steken meer bij, voor zover ik weet, dus kan ik me fijn om andere dingen druk gaan maken. Zoals om het warme weer :o)

De golfjes van aflevering 10 van de Haak-Mee deken, dus. 

Dames, en wellicht heren. 

De minderingen ZITTEN VOLGENS HET PATROON AAN DE VOORKANT. 

Dat is niet mooi. Ik zou zelfs zo ver willen gaan om te zeggen dat dat er niet uitziet. Kijk maar.

De remedie is simpel: zodra de eerste toer van de golfjes gedaan is (hier geel), draai je je werk niet om, maar begin je weer aan dezelfde (voor)kant van je deken. Als deze tweede toer klaar is, draai je je werk wél om, en ga je verder aan de achterkant. Dan komen er nog steeds minderingen aan de voorkant van je werk, maar die zie je niet, omdat die dezelfde kleur zijn als de voorgaande toer. En ook voor de vierde toer (geel), draai je je werk weer als vanouds. Niks aan het handje, en mooie golfjes, bovendien. Hierzo:

Zoek de verschillen:

Nou, ik geloof dat ik nu uitgezeurd en -geklaagd ben.

Ik ga nog even puin ruimen voordat ik Pelle weer mag halen. En voordat het te warm wordt.

Veel liefs,

Tante An.